Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, wnoszono pewnego męża, chromego od urodzenia, którego sadzano codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby prosił wchodzących do świątyni o jałmużnę; ten, zobaczył Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił o jałmużnę. A Piotr, przypatrując mu się wraz z Janem, powiedział: Spójrz na nas. On zaś spojrzał na nich uważnie, spodziewając się, że od nich coś otrzyma. I rzekł Piotr: Srebra i złota nie mam, lecz co mam, to ci daję: W imieniu Jeszu Chrystusa Nazarejczyka, chodź! I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go; natychmiast też wzmocniły się nogi jego i kostki, i zerwał się, stanął i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, przechadzając się i podskakując, i chwaląc Boga. A cały lud widział go, jak chodził i chwalił Boga; poznali bowiem, że to był ten, który dla jałmużny siadywał przy Bramie Pięknej świątyni; i ogarnęło ich zdumienie i zachwyt z powodu tego, co mu się przydarzyło. A gdy się on trzymał Piotra i Jana, zbiegł się do nich cały lud zdumiony do przysionka(portyku), zwanego Salomonowym. Ujrzał to Piotr, odezwał się do ludu: Mężowie iszraelscy, dlaczego się temu dziwicie i dlaczego się nam tak...
A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, wszyscy byli jednomyślnie na tym samym miejscu. I nagle stał się z nieba szum(dźwięk), tak jak niosącego się potężnego tchu(wiatru), i napełnił cały dom, w którym siedzą. I ukazały im się rozdzielające się języki jakby ognia, spoczął także na każdym z nich. I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch dawał im się wypowiadać. A przebywali w Jeruszalem Judejczycy, mężowie pobożni, ze wszystkich narodów pod niebem; gdy więc powstał ten szum, zgromadził się tłum i wpadł w zdumienie, bo każdy słyszał ich mówiących w swoim języku. I zdumieli się, i dziwili, mówiąc: Czyż oto wszyscy ci, którzy mówią, nie są Galilejczykami? Jakże więc to jest, że słyszymy, każdy z nas, swój własny język, w którym urodziliśmy się? Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii i Pamfilii, Egiptu i części Libii, położonej obok Cyreny, i przybysze z Rzymu, zarówno Judejczycy jak prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich, jak w naszych językach głoszą wielkie dzieła Boże. Zdziwili się wtedy wszyscy i będąc w niepewności, mówili jeden do drugiego: Cóż to może znaczyć? Inni zaś drwiąc, mówili: Młodym winem się upili. Wówczas powstał...
Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jeszu czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, gdy udzieli przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których wybrał, wzięty został w górę; im też po swojej męce objawił się jako żyjący i dał liczne tego dowody, ukazując się im przez czterdzieści dni i mówiąc o Królestwie Bożym. A spożywając z nimi posiłek, nakazał im: Nie oddalajcie się z Jeruszalem, lecz oczekujcie obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode Mnie; Jan bowiem zanurzał wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie zanurzeni w Duchu Świętym. Gdy oni więc się zeszli, pytali Go, mówiąc: Panie, czy w tym czasie odbudujesz królestwo Iszraelowi? Rzekł do nich: Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił, ale otrzymacie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie moimi świadkami w Jeruszalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi. I gdy to powiedział, a oni patrzyli, został uniesiony w górę i obłok wziął Go sprzed ich oczu. A gdy się wpatrywali w niebo, jak wstępował, oto stanęli przy nich dwaj mężowie w białych szatach i rzekli: Mężowie galilejscy, czemu stoicie, patrząc w niebo? Ten Jeszu, który od was...