Krzyż czy pal?
Bez kategorii / 12 kwietnia 2019

Ukrzyżowanie Śmierć na krzyżu była w czasach Asyryjczyków, Babilończyków, Persów, Kartagińczyków i w Imperium Rzymskim powszechną formą karania buntowników politycznych, powstańców, (np: Powstanie Spartakusa***) niewolników, a tak że przestępców kryminalnych. Ale rzadko stosowana wobec obywateli Rzymskich. Wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, że Pan Jeszu nie niósł krzyża, który ważył ok. 100 - 130 kg, tylko jego poprzeczną belkę*, belka ważyła ok. 50-60 kg, a jej długość wynosiła 200 cm, a jej przekrój to 20 - 30 cm. Skazańcy byli stawiani przed właściwym dla miejsca okoliczności sądem. Sprawę rozpatrywał najczęściej trybunał wojskowy, ustanowiony przez wyższego dowódcę armii lub legionu i jego urzędników. Sędziami w sądach (prowincjach) byli zwierzchnicy administracji imperium (legat, namiestnik itp). Okrutną egzekucję poprzedzało okrutne torturowanie (poddawano skazańca biczowaniu, co powodowało znaczącą utratę krwi i wejście ofiary w stan szoku oraz otępienia). Z godnie z rzymską literaturą źródłową skazany na ukrzyżowanie nigdy nie przenosił całego krzyża.  Pionowe pale były już przygotowane (pionowa belka była na stałe wbita w ziemię) położona poza miastem. Skazańca sprzed oblicza sędziego lub z więzienia odprowadzano na teren egzekucji pod strażą wojskową. Większości przypadkach przed skazańcem szła osoba, która niosła tabliczkę z tytułem (łac. titulus) wypisaną po łacinie i w lokalnych językach, aby mógł...