,,Oto poczniesz i urodzisz Syna, któremu nadasz imię Jeszu.

Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.” Łuk 1:31,32

Na przestrzeni wieków mięliśmy do czynienia z niezliczonymi atakami na osobę Mistrza i Syna Bożego Jeszu Pomazańca z Nazaretu (gr. Chrystus, heb. Mesjasz). Dla wielu osób jest polem sporu Jego Boskość, a także czy Syn Boży przyszedł na ziemię jako człowiek. Pojawiają się osoby które odrzucały historyczność Pana Jeszu Chrystusa. Ale największym atakiem mamy do czynienia z wrogami imienia naszego Pana, co doprowadziło do podmiany imienia Jeszu na Jezus, Chesus, Isus.

Przyjrzyjmy się okolicznościom narodzin Syna Boże Jeszu. ,,Z narodzeniem Jeszu Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Mariam, z Josefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego Mąż Jej, Josef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie Gdy powziął tę myśl, oto poseł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Josefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Mariam, twej Małżonki; albowiem z Tchnienia Świętego jest to, co się w Niej poczęło Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jeszu, On bowiem zbawi swój lud od jego błędów [grzechów].” Mat 1:18-21jeszu.com

W wierszu 21 dowiadujemy się, że imię Jeszu znaczy Zbawiciel. Słowo [ 4982 ( sṓzō ) jest rdzeniem: 4990 / sōtḗr ( „Zbawiciel”), 4991 / sōtēría ( „zbawienie”) i forma przymiotnika, 4992 / sōtḗrion (co jest „ ocalone/ ocalone od zniszczenia i doprowadzone do boskiego bezpieczeństwa ” ).]Zbawiciel σωτήρ, ῆρος, ὁ znaczy: zbawiciel, wybawiciel, obrońca, ten który ochrania.

W starożytnej Grecji nadawanie komuś imienia oznaczało posiadanie nad nim władzę. Jak ważne jest imię? Jak stwierdza pewien pisarz: ,,Od dawana istnieje przekonanie, że nazwa obiektu, człowieka czy wyższej istoty to coś więcej niż etykieta, jedynie od przypadku do przypadku kojarzona z osobą, która je nosi. Imię to nieodzowna cześć postaci, ekspresja natury i charakteru osobowości”.  

Również dla judejskiego sposobu myślenia imiona były niezwykle ważne, imiona zawierały w sobie symptomat, zwiastun, życzenie. Chodziło o pewnego rodzaju błogosławieństwo dla dziecka na całe jego życie, a wiązało się z pierwotną wiarą w potęgę słowa, przy pomocy którego zapewnić sobie można opiekę i pomoc sił wyższych i zabezpieczyć od wrogich działania sił nieprzyjaznych*.

Jak podaje Słownik, terminologii językoznawczej* nazewnictwo(onomastyka), jak nazewnictwo geograficzne(nazwy obiektów fizjograficznych), nazewnictwo osobowe, czyli antroponimia – imiona, nazwy, przydomki, przezwiska mają zawsze znaczenie.

Dla przykładu moje imię Stanisław, jest imieniem słowiańskim dwuczłonowym, pierwszy człon Stan – drugi człon -  sław, czyli znaczenie jest takie; Stanie się sławny lub oczekuje na sławę.

Drugi przykład: Broni-sław, Chwali-bóg, Mści-wuj itp.

W imionach żeńskich tworzone są jak męskie z rozszerzeniem końcówką rodzajową  - ,a’: Bogusław – a, Bronisław – a, Stanisław – a.

W Grece jest podobna sytuacja słowotwórczej budowy imion i znaczenia. Przez kombinację członków różnych imion powstawały imiona nowe. Czasem dokonywano odwrócenia kolejności członów jednego imienia, np.: Agath-anor  / Andr-agathos,

Dla bliższego określenia dodawano do imienia nazwę gminy, z której dany człowiek pochodził np.: Demosthenes  Demostheneu Pajanieus - Demostenes syn Demostenesa z gminy Pajania.

 Imiona nadawali rodzice, zwykle imię ojca lub dziadka i w ten sposób tworzono patronimicum: Phokion Phoku – Fokion syn Fokusa.  Posługiwano się również imionami teoforycznymi. Imię teoforyczne – imię odnoszące się do bóstwa, zawierające w sobie człon „bóg” lub imię własne boga. Przykładem może być grecki Apollo i pochodzące od niego imiona „Apoloniusz”, „Apolinary”, czy „Apolonia”**

Imiona czy nazwiska nie zmienia się, nie tłumaczy, tym bardziej osobą wybitnym chyba, że nadje się charakter prześmiewczy lub złośliwy. Przykładem są prezydenci, premierzy, politycy obcych państw. Również do grona wybitnych imion można zaliczyć artystów, muzyków itp. 

Jak już wyżej wspomniałem, nadawanie komuś imienia oznaczało posiadanie nad nim władzę. Przykład z życia codziennego. Dzieci od zawsze wymyślały na siebie różne przezwiska i ksywki i tak zostało do dziś. Przezwiska jako nazwy nadane zastępczo konkretnej osobie, zabarwione emocjonalnie, bardzo często funkcjonują w żargonie dziecięcym czy młodzieżowym. W bardzo dużych przypadkach aż 80% przezwiska nadają starsze dzieci młodszym, silniejsze słabszym.  Oprócz tego, że przezwiska oznaczają, identyfikują człowieka, zawierają również pewien ładunek emocjonalny - dodatni bądź ujemny.***

Uporządkujmy;

1. Ludzie nadają nazwy zwierząt lub nazwy geograficzne
2. Rodzice nadają imię dziecku
3. Pan/Władca - Król nadaje imię lub zmienia
4. Bóg Ojciec jako Istota Najwyższa nadje imię/imiona lub zmienia swoim stworzeniom.

Wszechwładnemu Bogu Ojcu nikt nie może nadać imienia. Nadanie imienia Bogu Ojcu jest bluźnierstwem. Mamy więc dowody naukowe, że nie można beztrosko nadać lub zmieniać imię, bo niechcący można zamiast wychwalać Boga - obrażać Go lub zwracać się w modlitwie do kogoś zupełnie innego. I mamy też w Pismach Świętych informacje o tym, że zmiana imienia powoduje zmianę znaczenia.

Żona Abrahama już nie nazywała się „kłótliwa” tylko „księżniczka”.

Saraj – kłótliwa

Sara – księżniczka

Dobitnym przykładem jest gdy Nadzorca służby dworskiej w Babilonie nadał imiona hebrajskim młodzieńcom,

Danielowi - Belteszassar,

Chananiaszowi - Szadrak,

Miszaelowi - Meszak,

Azariaszowi zaś Abed-Nego.(Dan 1:7)

Pana Jeszu  Pomazaniec (Mesjasz, Chrystus)  przychodząc na ziemię miał już wcześniej wybrane imię, które w języku hebrajskim znaczy Zbawiciel. Kiedy posłaniec (anioł) Gabriel zapowiada narodziny Pomazańca Bożego to nie pozwala ziemskim rodzicom wybrać imię dla dziecka tylko mówi, jakie imię mają mu dać.

Będzie On(Jeszu) wielki.

,,Wielokrotnie i różnorodnie, dawniej Bóg przemawiał do przodków przez proroków. Ostatnio przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego uczynił eony. Będąc odblaskiem chwały i odwzorowaniem istoty Jego, zarządza też wszystko słowem potęgi Jego. Dokonawszy oczyszczenia z grzechów, usiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. O tyle potężniejszym stał się od Posłów, o ile inne od nich odziedziczył imię.” Heb 1:1-4

Syn dziedzicem. Jest to tytuł, który przysługuje Chrystusowi jako Synowi Bożemu.. Będąc jedynym Synem Bożym, posiadł On prawo do dziedziczenia. A przez swój krzyż, mękę i śmierć został ustanowiony ,,dziedzicem wszystkich rzeczy” ,,«Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem. Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i w posiadanie Twoje krańce ziemi. Żelazną rózgą będziesz nimi rządzić i jak naczynie garncarza ich pokruszysz»(Ps2:7-9; Mat 21:38)

,,Ostatnio przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego uczynił eony.” Heb 1:2

Syn Boży, oczywiście jako człowiek – Syn Człowieczy, jest dziedzicem, czyli Władcą i Panem „πᾶς, πᾶσα, πᾶν - παντων (pantōn) - (Strong 3956)  wszystkiego, wszystkie rodzaje, wszyscy ludzie”, jest Panem wszystkiego. Lepiej zrozumiemy gdyż wyraża nieograniczone władztwo Chrystusa nad całym wszechświatem.

Wielkość Syna ujawnia się tym, że ,,zarządza też wszystko słowem potęgi Jego”  - Zarządca wszystkiego, będąca odpowiednikiem hebrajskiego wyrażenia ,sabal’ oznacza ,nieść, podtrzymywać ale także zachowywać, kierować do celu.

Dokonawszy oczyszczenia z grzechów. Ofiara Chrystusa jest całkowitym przeciwieństwem ofiary starego przymierza. Tam była krew kozłów i wołów zanoszona przez arcykapłana w Dni pojednania oraz woda oczyszczająca z mieszana z popiołem z czerwonej (jałowicy)krowy, którą kapłani skrapiali nieczystych – tu oczyszcza krew Chrystusa. W starym przymierzu były zwierzęta –  tu Syn Boży. (Liczb 19:1-22)

W starym przymierzu oczyszczony przez ofiarę ze zwierząt mógł uczestniczyć w obrzędach religijnych. W nowy przymierzu powołany to życie oczyszczonego, poświęconego i złączonego jak żywe kamienie z Bogiem Ojcem przez Jeszu Pomazańca. Pan Jeszu Pomazaniec jest tym jedynym kapłanem najwyższym, który dał moc zbliżenia do Boga Ojca.

,,Ale Chrystus przyszedłszy, najwyższy kapłan przyszłych dóbr, przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie tego budynku; Ani przez krew kozłów i cielców, ale przez własną krew swoję wszedł raz do świątnicy, znalazłszy wieczne odkupienie. Albowiem jeźli krew wołów i kozłów, i popiół jałowicy pokrapiający splugawione poświęca ku oczyszczeniu ciała: O ileż bardziej krew Pomazańca, który przez tchnienie eonowe siebie przyprowadził bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych działań ku służbie Bogu żywemu.” Heb 9: 11-14

Syn Boży Jeszu usiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. Pomazaniec dokonawszy swego dzieła na ziemi, powrócił do nieba, jak pisze posłaniec Paweł; ,,po prawicy tronu Bożego zasiadł.”(Heb 12:2c) Siedzenie po prawicy jest symbolem mocy i chwały, choć nie oznacza równości z Bogiem Ojcem, lecz uczestnictwo w sposób wyjątkowy w przywilejach i dobrach Ojca. W wyniesiony do tej wyjątkowej godności zwarta jest nauka, że Pomazaniec Jeszu posiada prawa do wykonywania najwyższej władzy.

,,Wtedy Jeszu podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.” Mat 28:18

O tyle potężniejszym stał się od Posłów. Ma podkreślić niewymowną wyższość Chrystusa siedzącego po prawicy Ojca ponad całym światem tchnień niebiańskich. Wielka jest godność Serafinów, Cherubów i wielka jest godność ,,dwadzieścia cztery trony, a na tronach dwudziestu czterech siedzących starszych(zwierzchników), odzianych w białe szaty, a na ich głowach złote wieńce.”(Obj 4:44),  których Pismo św. umieszcza obok tronu Bożego , ale większa jest godność Pomazańca Syna Bożego Jeszu, którego ,,Bóg nader go wywyższył i darował mu imię, które jest nad wszystkie imię; Aby w imieniu Jeszu wszelkie się kolano skłaniało, tych, którzy są w niebiosach i tych, którzy są na ziemi, i tych, którzy są pod ziemią. A wszelki język aby wyznawał, że Jeszu Pomazaniec jest Panem ku chwale Boga Ojca.” Filipian 2:9-11

,,który jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia. bo w Nim stworzono wszystko: w niebiosach, i na ziemi, widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego stworzono. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim stanęło. I On jest głową ciała – zgromadzenia. On jest naczelnym, pierworodnym [najstarszym] z martwych, aby zaistniał we wszystkim sam pierwszy. Bo w Nim upodobanie (by) cała pełnia zamieszkała. I przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: zaprowadziwszy pokój przez krew krzyża Jego, zarówno na ziemi, jak i w niebiosach.” Kolosan 1:15-20

Stanisław sługa Pan Jeszu

jeszu.com

jeszu.pl

jeszu.info

yeshu.info

* Słownik, terminologii językoznawczej* nazewnictwo(onomastyka)Z. Gołąb, K. Polański, Warszawa 1968.

* *T. Milewski, Indoeuropejskie imiona osobowe, Wrocław 1969.

*** Skulina T. (1974): Funkcje przezwiska w systemie antroponimicznym

stachsos33@gmail.com