,,Nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do świętości. A więc kto [to] odrzuca, nie człowieka odrzuca, lecz Boga, który przecież daje wam swego Ducha Świętego."
1 Tesaloniczan 4: 7,8
W Nowym Przymierzu termin, ,,Biskup-Nadzroca”, ,,Presbyteros-Starszy” odnosi się do osób, które można nazwać ,,wyżej postawionych”, ,,duchowym nadzorcą” czy ,,przewodzącym w służbie Bożej”. Kwalifikacje, jakie powinien on spełniać, znajdujemy na przykład w 1 Tym 3:1-7.
,,W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów. Jak ci zarządziłem, [może nim zostać] jeśli ktoś jest nienaganny, mąż jednej żony, mający dzieci wierzące, nie obwiniane o rozpustę lub niekarność. Biskup bowiem winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku, lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym, przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki, aby przekazując zdrową naukę, mógł udzielać upomnień i przekonywać opornych.” Tytusa 1:5-9
Greckie słowo ,,episkopos(G1985)” oznacza ,,nadzorca, opiekun”. Jego podstawowe zagadnienie ukształtowało się w kulturze greckiej-hellenistycznej. Władcy (pogańscy) wyznaczali ,,episkopos” , aby nadzorowali podbite czy nowo utworzone prowincje.
W zgromadzeniu Chrystusa ,,episkopos-biskup” podstawowym obowiązkiem było głoszenie Słowa Bożego, nauczenie, stanie na czele lokalnej wspólnoty wierzących, sprawowanie nad nim opieki, kierowanie, nią z autorytetem i wprowadzenie w życie na określonych zasadach postępowania zgodnie z wolą Bożą.
Z biblijnego punktu widzenia określenia pasterz, przywódca i biskup-nadzorca odnoszą się do tej samej osoby. Choć w niektórych denominacjach trwają spory na temat rozdzielności tych trzech urzędów.
Uważam, że Nowe Przymierze traktuje służbę biskupa w sposób integralny, niepodzielny. Poza tym o niepodzielnym tego modelu służby świadczą historyczne i biblijne doświadczenia wczesnego kościoła, którego nie można obalić.
,,Paweł i Tymoteusz, słudzy Chrystusa Jeszu, do wszystkich świętych w Chrystusie Jeszu, którzy są w Filippi, wraz z biskupami i diakonami.” Filipian 1:1
W czasie pierwszego kościoła te same osoby były nazywane nieprzemiennie ,,episkopos-nadzorcy i dikonis-starsi”
Osoby przewodząc w społeczności biorą za wzór naszego Pana Jeszu. Jest On jedynym pośrednikiem, bramą prowadzącą do owiec ,,Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie pokarm(paszę).”(J 10:7-9). Tylko On może przekazywać władzę, przywództwo nad społecznością ,,A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jeszu do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje!»” (J:21:15).
Osoby które wywiązują się z nakazu «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje!»” (J:21:15). Pan Jeszu podobnie jak Ojciec ,,wyprowadza je” z zasadzki i ,,prowadzi na obfite pastwiska” w tedy rozpoznaje tych którzy do nie go należą.
,,Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają.” Jana 10:3,4
Inni pasterze Starsi, Biskupi na wzór Dobrego Pasterza idą za przykładem szukania zbłąkanej owieczki, pilnować , żeby drapieżne wilki, owi fałszywi nauczyciele, ciągnący powołanych do herezji, nie porwały owce. Samo określenie ,,przywódca, przewodzący, pasterz, nauczyciel, powinno się kojarzyć z przymiotami moralnymi, będąc wzorem dla trzody.
,,Starszych więc, którzy są wśród was, proszę, ja również starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić: paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.” Piotra 5:1-4
Normy i cel moralności tkwią w Bogu Ojcu i w Dobrym Pasterzu Jeszu Pomazańcu. Należy pełnić wolę Boga i postępować tak, aby podobać się Bogu i Mistrzowi Jeszu, który wezwał nas do światłości. ,, Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty,” ,ˮ Nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do świętości.” (1 Tes 4:3,7)
Mistrz Jeszu Pomazaniec nie tylko nas zabawi, ale stał się żywym przykładem, jak należy wypełniać wolę Bożą. Powołani a przede wszystkim Starsi powinni więc być naśladowcami Pomazańca, ,,A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana,” (1 Tes 1:6)
Apostoł Paweł napomina, poucza, przedstawia wzorzec osobowy to trzy cnoty, kształtującego ,,nowego człowieka”, a mianowicie: wiara, miłość, nadzieja. Którym źródłem i przedmiotem jest Pomazaniec Syn Boga Ojca, Mistrz Jeszu Chrystus.
,,Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym Jeszu Chrystusie.” 1 Tesaloniczan 1: 2,3
Przestroga ap. Pawła dla powołanych przed nieczystością i chciwością. A na koniec, bracia, prosimy i zaklinamy was w Panu Jeszu: według tego, coście od nas przejęli w sprawie sposobu postępowania i podobania się Bogu - jak już postępujecie - stawajcie się coraz doskonalszymi! Wiecie przecież, jakie nakazy daliśmy wam przez Pana Jeszu. Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty, aby każdy umiał utrzymywać ciało własne w świętości i we czci, a nie w pożądliwej namiętności, jak to czynią nie znający Boga poganie. Niech nikt w tej sprawie nie wykracza i nie oszukuje brata swego, albowiem jak wam to przedtem powiedzieliśmy, zapewniając uroczyście: Bóg jest mścicielem tego wszystkiego. Nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do świętości. – 1 Tes 4:1-7
Listy Apostolskie jasno i dobitnie określają osoby które przewodzą w społeczności. Skoro chodzi o urząd Starszych, nadzorcę, kandydat musi spełnić pewne warunki. Musi być człowiek nie naganny, cieszący się dobrą opinią. Winien być człowiekiem jednej żony. Chodzi tu o podkreślenie jednożeństwa i odrzucenie małżeństwa powtórnego (por. 1Tym 5: 9,; Tt. 1:6). Nadzorca musi też być człowiekiem rozsądnym i przyzwoitym. Sens tego przymiotnika wskazuje na rozwagę, czujność, skupienie, rozsadek i o dobrym ułożeniu. Nadzorca ma być opanowany, nie może być który się upija, awanturniczy, kłótliwy, grzeszy brutalnością, umiejący zachować właściwą miarę we wszystkim, co dotyczy siebie samego, lecz zwłaszcza w tym, co bezpośrednio odbija się na innych; opanowany, w karceniu, strofowaniu, łagodny, kierować się miłością i wolą Boga.
,,Czynicie to przecież w stosunku do wszystkich braci w całej Macedonii. Zachęcam was jedynie, bracia, abyście coraz bardziej się doskonalili i starali zachować spokój, spełniać własne obowiązki i pracować własnymi rękami, jak to wam nakazaliśmy. Wobec tych, którzy pozostają na zewnątrz, zachowujcie się szlachetnie, a nie będzie wam potrzeba nikogo.” 1 Tesaloniczan 4: 10-12
Stanislaw sługa Pana Jeszu.
Brak komentarzy