Cz 4. serii Abraham przyjaciel Boga Wszechmogącego.

40 A czas pobytu Izraelitów w Egipcie trwał czterysta trzydzieści lat. 41 I oto tego samego dnia, po upływie czterystu trzydziestu lat, wyszły wszystkie zastępy Pana z ziemi egipskiej. 42 Tej nocy czuwał Pan nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia. – 2 Mojżeszowa 12: 40-42 BT

Jednakże w proroctwie, które Bóg wypowiedział, kiedy zawierał On z Abrahamem przymierze co do Ziemi Obiecanej, wspomniał On tylko o latach utrapienia. Ponadto Iszraelici mieli powrócić do Ziemi Obiecanej „w czwartym pokoleniu” licząc od czasu, gdy ich przodek Jakub(Iszrael) osiedlił się w Egipcie. Tego obliczenia pokoleń można dokonać dwojakim sposobem, biorąc za punkt wyjścia jedno pokolenie:

W pokoleniu Lewiego przez 1) Lewiego, 2) Kahata, 3) Amrama i 4) Mojżesza, który przed śmiercią doprowadził Iszraelitów do wschodniej granicy Ziemi Obiecanej. Albo przez 1) Lewiego, 2) Jochabed, córka Lewiego (4 Mojżeszowa 26: 59-63), 3) Aarona, i 4) Elazara, który wszedł do Ziemi Obiecanej(Jeszu syn Nuna [Jozuego]14: 1)

Mamy jeszcze jeden bardzo istotny szczegół, że utrapienie potomstwa Abrahamowego zaczęło się w tedy, gdy Izaak został odstawiony od piersi i gdy Iszmael, który był na w pół Egipcjaninem zaczął dokuczać Izaakowi ,,naśmiewając się i bawiąc się jego kosztem”.

Ponieważ te dwa szczegóły wspomniane w związku z przymierzem, które Bóg zawarł z Abrahamem, spełniły się dokładnie na dwunastu pokoleniach. Te pokolenia odziedziczyły Ziemię Obiecaną po swym przodku Abrahamie i przez nie miało przyjść błogosławieństwo dla wszystkich rodzin i narodów ziemi. To nie znaczy, że cały naród iszraelski miał być błogosławieństwem dla całej ludzkości, lecz że przez ten naród miał przyjść ,,potomstwo”. Stało się tak jak napisał posłaniec Paweł do społeczności powołanych w Rzymie:

„6 Nie znaczy to jednak wcale, że słowo Boże zawiodło. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Iszraela, są Iszraelem, 7 i nie wszyscy, przez to, że są potomstwem Abrahama, stają się jego dziećmi, lecz w Izaaku uznane będzie twoje potomstwo, 8 to znaczy: nie synowie co do ciała są dziećmi Bożymi, lecz synowie obietnicy są uznani za potomstwo”. Rzymian 9: 6-8 

A zatem cielesne pokrewieństwo z Abrahamem lub nawet z Izaakiem i Jakubem wcale nie ma w tym wypadku decydującego znaczenia. W tym miejscu warto się zapoznać, z krótkim streszczeniem dziejów rodowitego Iszraela, w zawartym kazaniu, które wygłoszono w sabat w iszraelskiej synagodze w Antiochii Pizydyjskiej na terenie Azji Mniejszej. Dzieje Apostolskie 13: 16-47;

„16 Wstał więc Paweł i skinąwszy ręką, przemówił: «Słuchajcie, Iszraelici i wy, którzy boicie się Boga! 17 Bóg tego ludu iszraelskiego wybrał ojców naszych i wywyższył lud na obczyźnie w ziemi egipskiej i wyprowadził go z niej mocnym ramieniem. 18 Mniej więcej przez czterdzieści lat znosił cierpliwie ich obyczaje na pustyni. 19 I wytępiwszy siedem szczepów w ziemi Kanaan oddał im ziemię ich w dziedzictwo, 20 mniej więcej po czterystu pięćdziesięciu latach. I potem dał im sędziów aż do proroka Samuela. 21 Później poprosili o króla, i dał im Bóg na lat czterdzieści Saula, syna Kisza z pokolenia Beniamina. 22 Gdy zaś jego odrzucił, powołał na ich króla Dawida, o którym też dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę. 23 Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Iszraelowi Zbawiciela Jeszu”(…) 38 Niech więc będzie wam wiadomo, bracia, że zwiastuje się wam odpuszczenie grzechów przez Niego: 39 Każdy, kto uwierzy, jest przez Niego usprawiedliwiony ze wszystkich [grzechów], z których nie mogliście zostać usprawiedliwieni w Prawie Mojżeszowym.

40 Baczcie więc, aby nie sprawdziły się na was słowa Proroków:

41 Patrzcie, szydercy, zdumiewajcie się i odejdźcie,

bo za dni waszych dokonuję dzieła,

dzieła, któremu byście nie uwierzyli,

gdyby wam ktoś o nim mówił».(…)

46 Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: «Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. 47 Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi» Dz 13: 16-50

Król Dawid poczynił wielkie przygotowania do wybudowania Bogu JHWH niezwykle kosztownej świątyni na górze Moria Jeruszalem(Moria מוֹרִיָּה wzgórze świątynne). Wybudował ją jednak syn Dawida i jego następca, Salomon. Świątynia ta stała przez czterysta dwadzieścia lat. Pewnego razu, za panowania króla Josafata, miastu Jerszalem zagroziła napaść połączonych wojsk nieprzyjacielskich Moabitów, Amonitów, Meunitów z gór Seir. Król zgromadził w świątyni wszystkich swoich poddanych i modlił się o wyzwolenie, mówiąc:

„«Panie, Boże naszych ojców, czy to nie Ty jesteś Bogiem w niebie, i czyż nie Ty rządzisz w każdym królestwie pogan? W Twoim to ręku jest siła i moc. Nie ma takiego, który by z Tobą mógł się mierzyć. 7 Czy to nie Ty, Boże nasz, wygnałeś mieszkańców tej ziemi przed Twoim ludem, Iszraelem, i dałeś ją na wieki potomstwu Abrahama, Twego przyjaciela? 2 Kronik 20: 6,7

Bóg wysłuchał w swej świątyni modlitwy króla Josafata i jego poddanych i sprowadził zagładę na połączone wojska nieprzyjacielskie, zanim zdążyły się zbliżyć do Jeruszalem. – 2 kronik 20: 1-29

W ciągu stuleci większość tego ,,potomstwa Abrahamowego,, odstąpiła od czystego wielbienia JHWH Boga i zbezcześciła Jego świątynie. Za karę w roku 587/586 p.n.e. Bóg pozwolił wojskom babilońskim zburzyć świątynię i przez siedemdziesiąt lat kraj leżał spustoszony* (Dan 1: 1,2, Jer 22: 24-30, 2 Król 24: 1 do 25: 10). W tym czasie tysiące Iszraelitów przybywało na wygnaniu na odległym terytorium Babilonii. Jednakże ponad sto dwadzieścia pięć lat wcześniej Bóg natchnął swego proroka Izajasza, aby przepowiedział powrót Iszraelitów z wygnania i odbudowania świątyni w Jeruszalem. Przypomniał im o ich stosunku do Niego, mówiąc:

„8 Ty zaś, Izraelu, mój sługo, Jakubie, którego wybrałem sobie, potomstwo Abrahama, mego przyjaciela! 9 Ty, którego pochwyciłem na krańcach ziemi, powołałem cię z jej stron najdalszych i rzekłem ci: «Sługą moim jesteś, wybrałem cię, a nie odrzuciłem»”. Izajasza 40: 8,9 (Izaj 13: 19,20)BT

W roku 537 p.n.e. Iszraelici powracają z wygnania w Babilonie, aby odbudować świątynie na jej dawnym miejscu w Jeruszalem. Najpierw odbudowano w tym miejscu ołtarz i złożono Bogu JHWH ofiarę. Jednak na wskutek przeszkód stawianych przez nie przyjaciół budowę świątyni na górze ukończono dopiero 21 lat później. (Jer 25: 3-11) (Ezdeasza 3: 1 do 6: 15) BT.

Ta świątynia została później przebudowana i stała pięćset osiemdziesiąt pięć lat. Potem w roku 70 n.e., zburzyły ją wojska rzymskie i w ten sposób spełniły się proroctwa Syna Bożego Jeszu Pomazańca, królewskiego potomka Dawida.

  „37 Jeruszalem, Jeruszalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. 38 Oto wasz dom zostanie wam pusty.(…) 2 Lecz On rzekł do nich: «Widzicie to wszystko? Zaprawdę, powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony».” Mateusza 23:37 do 24: 2; 24: 15,16; Łuk 19: 41-45; 21: 5-24.

Mieszkańcy Judy, którzy przeżyli zburzenie Jeruszalem i świątyni – według doniesień było około 100 000.

Od roku 70 n.e. nie odbudowano świątyni, myślę że powinno to dać do myślenia wszystkim tym osobą którzy są za interesowani dobrą nowiną o królestwie. Posłaniec Paweł napisał w swych listach, , Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Tchnienie Boże mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście,. 1 Kor 3: 16, 17; 6: 19, 20

Stanisław sługa Pana Jeszu.

*Pierwsze wkroczenie do Jeruszalem i częściowe splądrowanie świątyni 606 r. p.n.e.(2 Król 24: 1-7; Dan 1: 1-3) rozpoczyna się czas "70 lat niewoli narodu iszraelskiego" i 70 lat dla Babilonu w którym kończy się 539 r. p.n.e  (Jer 25: 1-12),

Drugie wkroczenie do Jeruszalem 597 r. p.n.e. wszystkie skarby świątynne i królewskie zostały zabrane do Babilonu (2 Król 24: 8-20; Ezech 1: 1-3),

Trzecie wkroczenie do Jeruszalem 587/86 r. p.n.e. całkowite splądrowanie i spalenie świątyni. (Jer 32: 1-5, 39: 1-10; 2 Król 24: 20 do 25: 21; Ezech 12: 1-16

 Państwo żydowskie w Palestynie Izrael nie odbudował świątyni na górze Moria w Jerozolimie, nie ma tek że kapłaństwa z rodu Aarona brata Mojżesza (2 Mój 28: 1 do 29: 44) i nie są wstanie obchodzić rytualnych uroczystości jak nakazuje Prawo Mojżeszowe.

„Nie będziesz mógł składać ofiary paschalnej, w żadnej miejscowości, którą ci daje Pan, Bóg twój, lecz w miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, na mieszkanie dla swego imienia." Pow. Prawa 16:5,6

Żydzi, jeśli obchodzą dziś paschę to robią to na przekór woli Bożej, czyli okazują w tym swoją niewierność. Po prostu grzeszą łamiąc zakaz Boży. Bóg swoje prawo powiązał z miejscem a odbierając Iszraelitom miejsce i świątynię wyraźnie odrzucił też prawo. Prawa mojżeszowego nie można przestrzegać bez świątyni.

stachsos33@gmail.com

http://pomazancowy.blogspot.com/2015/01/izrael-boi-sie-boga-czyli-dlaczego-nie.html