Cz. 2 Od góry Synaj do społeczności powołanych.

Nie wszyscy ludzie podlegali czwartemu z Dziesięciorga przykazań, dane na górze Synaj przez Mojżesza. (2 Moj 20: 8-11) Na dowód tego w 2 Mojżeszowej 31: 12-18 czytamy następujące słowa:

,,Potem tak rzekł Pan do Mojżesza: «Powiedz Izraelitom: Przestrzegajcie pilnie moich szabatów, gdyż to jest znak między Mną a wami dla wszystkich waszych pokoleń, by po tym można było poznać, że Ja jestem JHWH, który was uświęcam. Przeto zachowujcie szabat, który winien być dla was świętością. I ktokolwiek by go znieważył, będzie ukarany śmiercią, i każdy, kto by wykonywał pracę w tym dniu, będzie wykluczony ze swojego ludu. Przez sześć dni będzie się wykonywać pracę, ale dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poświęconym JHWH, i dlatego ktokolwiek by wykonywał pracę w dniu szabatu, winien być ukarany śmiercią. Izraelici winni pilnie przestrzegać szabatu jako obowiązku i przymierza wiecznego poprzez pokolenia.To będzie znak wiekuisty między Mną a Izraelitami, bo w sześciu dniach JHWH stworzył niebo i ziemię, a w siódmym dniu odpoczął i wytchnął». Gdy skończył rozmawiać z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, napisane palcem Bożym,,.

Potwierdzeniem tego, że prawo o szabacie było znakiem rozpoznawczym (po hebrajsku oth) pomiędzy Bogiem a samym Israelem, dzięki czemu tylko Israel został uświęcony, są słowa, które prorok Ezechiel wypowiedział na polecenie Boże do Israelitów w Babilonie

,,I tak wywiodłem ich z ziemi egipskiej, i zaprowadziłem na pustynię. Dałem im moje prawa i obwieściłem moje nakazy, które gdy człowiek zachowa, żyć będzie.

Dałem im także szabaty, aby były znakiem między Mną a nimi, aby poznano, że Ja jestem JHWH, który ich uświęca. (Ez 20: 10-12)

Bóg nie uświęcił wszystkich narodów przez danie wszystkim naradom prawa o szabacie, ale uświęcił tylko naród Israela, dając tylko temu narodowi prawo dotyczące szabatu. Był on znakiem odróżniającym Israela od wszystkich narodów pogańskich.  W 5 Mojżeszowej 5: 15 czytamy:

,,Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu,,.

Prawo o cotygodniowym szabacie, jak również o latach szabatnich, wchodziło w skład przymierza Prawa, które Bóg JHWH zawarł z Israelem przez pośrednika Mojżesza. Do póki obowiązywało to przymierze Prawa, dopóty rodowici Israelici byli zobowiązani dotrzymywać jego warunków.

Kiedy więc przymierze Prawa zostało zniesione przez gładzącą grzech ofiarę Jeszu Pomazańca, zostało również zniesione, jako część tego przymierza prawo dotyczące cotygodniowego szabatu.

Mimo , że obecnie Żydzi i niektóre organizacje religijne nie zgadzają się z tym, to jednak nie podlegają oni już żadnemu przepisowi dotyczącemu szabatu. Po roku 33 n.e. uświęcenie przez nich szabatu nie cieszy się uznaniem ani upodobaniem Boga. Bóg nie przepisuje sprawiedliwości za święcenie szabatu. Posłaniec (apostoł) Paweł napisał Listci do Efezjan 2: 15

,,pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój,,

W warunkach nowego przymierza zawartego między Bogiem z społecznością powołanych nie ma prawa o cotygodniowym szabacie. (Jer. 31: 31-34; 1 Kor. 11: 22-26) W Hebrajczyków 8: 13 do 9: 15 (BT) czytamy:

,,Ponieważ zaś mówi o nowym, pierwsze uznał za przestarzałe; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zniszczenia [zaniku]. Wprawdzie także i pierwsze [przymierze] miało przepisy służby Bożej oraz ziemski przybytek. (...) Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek (...)I dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa,.

Stare przymierze Prawa zawarte z Israelem jest przymierzem ,,pierwszym,, które jest już ,,przestarzałe,, i dlatego zanikło. Obecnie obowiązuje nowe przymierze, którego pośrednikiem jest Pomazaniec Jeszu.

Społeczność powołanych, czy zbór, kościół Chrystusowy nie obchodzi już cotygodniowego szabatu, tak samo jak Paschy czy innych świąt obchodzonych w Israelu. W Kolosan 2: 13-17 posłaniec Paweł zwraca na to uwagę, mówiąc:

,, I was, umarłych na skutek występków i "nieobrzezania" waszego [grzesznego] ciała, razem z Nim przywrócił do życia. Darował nam wszystkie występki, 14 skreślił zapis dłużny obciążający nas nakazami. To właśnie, co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi, przygwoździwszy do krzyża. (...)16 Niechaj więc nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu! 17 Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa,,.

Jeżeli Żydzi, adwentyści dnia siódmego i inne ugrupowania religijne nadal chcą się trzymać ,,cieni,, z Prawa danego za pośrednictwem Mojżesza, to niech się trzymają. Społeczność powołanych, którzy są objęci nowym przymierzem, będą się trzymać rzeczywistości i cieszyć się uznaniem Bożym.

Po skończeniu szóstego dnia stwarzania Bóg poczuł radość z powodu swego wielkiego dnia szabatu i wstrzymał się od dalszej pracy stwarzania. (Moj. 20: 11)

Posłaniec (apostoł) Paweł mówi nam w liście do Hebrajczyków od 3: 19 do 4: 11 i przeciwstawia Judejczyków z społecznością powołanych, że są objęci nowym przymierzem w wchodzą do odpoczynku Bożego, aby się radować każdym dniem tygodnia.  

,,Widzimy zatem, iż nie mogli wejść z powodu niedowiarstwa [Judejczycy]. Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Jego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i tamci[Judejczycy], lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział:

Toteż przysiągłem w gniewie moim:

Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich. I znowu na tym [miejscu]: Nie wejdą do mego odpoczynku. Wynika więc z tego, że wejdą tam niektórzy, gdyż ci, którzy wcześniej otrzymali dobrą nowinę, nie weszli z powodu [swego] nieposłuszeństwa, 7 dlatego Bóg na nowo wyznacza pewien dzień - "dzisiaj" - po upływie dłuższego czasu, mówiąc przez Dawida, jak to przedtem zostało powiedziane:

Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie,

nie zatwardzajcie serc waszych!

Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpoczynku, nie mówiłby potem o innym dniu. A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich. Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa.

A zatem starajmy się [jak społeczność w I wieku naszej ery] wejść do owego odpoczynku. Niech nikt nie naśladuje ów przykład nieposłuszeństwa, nie doprowadza siebie do upadku [jak Judejczycy].

Powróćmy teraz do pytania postawionego na wstępie: Czy musisz święcić cotygodniowy szabat?

Biblia daje odpowiedz przeczącą. Zamiast tego trzeba wejść do ,,odpoczynku Bożego,, pokładając wiarę w Jego ratujące życie postanowienie powzięte za pośrednictwem Jego Syna Jeszu Pomazańca. Sprawozdanie 1 Mojżeszowej 2: 1-3 nie mówi, że po skończeniu się szóstego dnia stwarzania Adam i Ewa Bóg podjął na nowo swoją działalność stwórczą odnośnie do naszej ziemi.

Bóg cieszy się odtąd wielkim dniem odpoczynku. On zaprasza nas do uczestniczenia z Nim w tym odpoczynku przez to, że każdy odpocznie ,,od prac swoich,, i zacznie pokładać wiarę w Słowo Boże i Jego postanowienia co do zbawienia powzięte za pośrednictwem Jeszu Pomazańca. A zatem święcimy codziennie szabat Boży, czyli Jego odpoczynek!

Stanisław sługa Pana Jeszu.