25 On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? 26 Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». 27 I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 28 Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu». Marka 2: 24-28

Wcześniej faryzeusze zadali pytanie Panu Jeszu:

23 Pewnego razu, gdy Jeszu przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. 24 Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» Mk 2: 23,24

Jeszu odpowiada na fakt, że jego uczniowie jedli ziarno w sabat - który jest zwykle zabronione przez zwyczaj judejski - jak wskazywali faryzeusze. Na przykład ustawa o sabacie zabraniała wykonywania pracy w siódmym dniu tygodnia. Łuskanie kłosów w celu pożywienia się ziarnem (jak to uczynili apostołowie w sabat) było zaliczone do prac żniwnych, a stąd zakazane w dzień sabatu (Marka 2: 23, 24) Według pewnej tradycji nie było wolno nawet łapać pcheł w sabat, gdyż uważano to za formę polowania. — The Jewish Encyclopedia (Encyklopedia Żydowska)

Pomazaniec Jeszu dokonuje bezpośredniego porównania - między towarzyszami Jeszu a towarzyszami Dawida.

Jeszu Pomazaniec wskazuje, że uczniowie Jego byli głodni. Należy zauważyć, że Pan i Jego uczniowie podróżowali z miasta do miasta w celu rozpowszechniania nauk i miłości do Boga Ojca. Pan Jeszu i Jego uczniowie podróżowali poprzez trudne tereny, a więc do takiej podróży było potrzebny prowiant, aby utrzymać swoje siły - tak jak zwolennicy Dawida byli „W potrzebie”.

Pomazaniec Jeszu wskazuje, że celem sabatu było udzielanie pomocy nauczaniu, wielbieniu i oddanie czci Bogu, nie zastępowanie ich. Celem przestrzegania sabatu lub świętego dnia jest przybliżenie się do Boga - Szczególnie dla tych, którzy spędzają dużo czasu skupiając się na przyziemnych rzeczach świata fizycznego. Biorąc udział sabat lub święty dzień wolny od pracy i spędzają czasu na czytaniu prawa, rozmyślaniu o Bogu, Izraelitom pomogło żyć świadomości i w czystości.

„Sabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu”.

Pan Jeszu wskazał na szkodliwość, jaką usiłowali faryzeusze i uczeni w piśmie wprowadzać do przepisów prawa, co pociągało za sobą szkodliwe, wręcz niebezpieczne następstwa. Przywódcy religijni w rzeczywistości ustanawiali własne poglądy, skrupuły i osobiste upodobania lub uprzedzenia narzucali całej reszcie ludności. Jeszu to dodawanie tradycji do Prawa Mojżeszowego przyrównał do wkładania „ciężarów wielkich” na barki współwyznawców i ostrzegł, że takie stawianie tradycji ludzkich na równi z Pismem świętym prowadzi do unieważniania Słowa Bożego (Mat. 15:1-9; 23:1-4)

,,5 Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. 6 Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. 7 Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi,, Mat 32: 5-7

Pragnę współczucia, nie ofiary.

Syn Boży, Jeszu Chrystus, dał dowody pokory (Filip. 2:5-8). Sam będąc bez grzechu, nigdy nie był przesadnie krytyczny ani wyniosły w stosunku do grzesznych ludzi, wśród których żył i działał. Współczucie i litość pobudzały go do niesienia im pomocy pod względem duchowym i cielesnym. (Mat. 9: 36). W pierwszym wieku naszej ery grzesznicy okazujący skruchę mogli być powoływani do uczestnictwa w Królestwie Niebios. Wszyscy ci spośród nich, którzy następnie zanurzyli się w imieniu Pana i okazali się wiernymi aż do śmierci, mają być królami i kapłanami wespół z Panem Jeszu Chrystusem. (1 Kor. 6:2, 3; 2 Tym. 2:11, 12; Apok. 20:6).

Tak, więc Bóg słusznie okazuje miłosierdzie tym, którzy na swoim koncie zapisali miłosierne postępowanie. Kiedy zostaną wezwani na sąd przed Boga, ich miłosierdzie będzie stanowić słuszną podstawę do hojnego zastosowania wobec nich postanowień wprowadzonych w życie dzięki ofierze złożonej przez Syna Bożego Jeszu. I tym sposobem miłosierdzie rzeczywiście ‚odniesie triumf’ nad groźbą niepomyślnego wyroku, który w przeciwnym razie mógłby być przeciw nim wydany (Jak. 2:13).

13 Będzie to bowiem sąd nieubłagany dla tego, który nie czynił miłosierdzia: miłosierdzie odnosi triumf nad sądem,,

                                                             Jakuba 2: 13

Stanisław sługa Pana Jeszu.