Jana 7: 21 ,,W odpowiedzi Jeszu rzekł do nich: «Dokonałem tylko jednego czynu, a wszyscy jesteście zdziwieni. 22 Oto Mojżesz dał wam obrzezanie - ale nie pochodzi ono od Mojżesza, lecz od przodków- i wy w szabat obrzezujecie człowieka. 23 Jeżeli człowiek może przyjmować obrzezanie nawet w szabat, aby nie przekroczono Prawa Mojżeszowego, to dlaczego złościcie się na Mnie, że w szabat uzdrowiłem całego człowieka? 24 Nie sądźcie z zewnętrznych pozorów, lecz wydajcie wyrok sprawiedliwy»,,

Chrystus Jeszu rozsadza logikę Israelskich uczonych w piśmie krytykujących za uzdrowienie chorego w szabat. A sami dopuszczali obrzezanie w szabat, to dlaczego nie mógł Pomazaniec Jeszu uzdrowić człowieka w szabat?

Jeszu zwraca również uwagę, że instrukcja obrzezania nie przyszła od Mojżesza, lecz od patriarchów. Jeszu wskazuje, że szabat odnosi się do służby Bogu, a działalność i służba Jeszu była dla Boga. Jeszu wskazuje również, aby Israelici sięgnęli głębiej, ponieważ uzdrowienie odnosi się do czasu i okoliczności. Chociaż intencje i treści prawa przekazane przez Boga są takie same przez cały czas działania, to przedstawiciele Boga często dostosowują się do kultury, społeczeństwa, czasu i okoliczności.

 To dlatego, że Bóg jest Bogiem żywym, a nie jakąś niejasna siła lub jak nie które opinie słychać, że jest Bogiem krwawym, niemiłosiernym. I działalność kochających sług Bożych odnoszą się do aktualnych potrzeb danego społeczeństwa, czasu i okoliczności.

Niektóre nauki, jednak są nie zmienne, bo te tworzą główne przesłanie Istoty Najwyższej, Boga. Na przykład, centralnym nauczaniem Jeszu Pomazańca było również centralnym nauczaniem Mojżesza i wszystkich innych proroków. Oto Jeszu cytuje Mojżesza:

,, 37 On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. 38 To jest największe i pierwsze przykazanie. 39 Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. 40 Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy»,, .(Mat 22: 37-40; 5 Moj 6: 5, 3 Moj 3: 6)

Następca Mojżesz, Jozue, także nauczał:

,, 5 Troszczcie się tylko pilnie o to, żebyście spełniali przykazanie i prawo, które nakazał wam Mojżesz, sługa JHWH: miłować JHWH, Boga waszego, postępować zawsze Jego drogami, zachowywać Jego przykazania, przylgnąć do Niego i służyć Mu całym waszym sercem i całą duszą»,,. Joz 22: 5

Najważniejsze jest to, że uzdrowienia Jeszu miały na celu zwiększenie wiary ludzi w Boga. W związku z tym, że uzdrowienie było dopuszczalne podczas szabatu. Z Ewangelii wynika, że nie spodobało się to Chrystusowi, który odciął się od nich (uczonych w piśmie), dążąc do przywrócenia świętu pierwotnej funkcji, według zamysłu Boga. Dzień Pański miał być dniem uwielbienie, radości, modlitwy (Iz 58: 13, 14) i odnowy, dniem działania dla dobra i szczęścia bliźnich. Pierwszym obowiązkiem każdego człowieka jest niesienie pomocy potrzebującym. Tego nie rozumieli kapłani i uczeni w piśmie. Ich działanie i cel był, że każde słowo w Biblii jest święte i nienaruszalne. Jednocześnie nie mają skrupułów w bardzo swobodnym tłumaczeniu Pism.

,,Bo wiążą ciężkie brzemiona i kładą na barki ludzkie, ale sami nawet palcem swoim nie chcą ich ruszyć,,. Mat 23:4

Chrystus nasz Pan ostrzegał przed tymi, co nakładają nam ciężary, których sami nie chcą dźwigać. Robili tak religianci fałszywi w swojej pobożności. Cokolwiek robili dobrego, robili to dla zyskania pochwały, by mówiono, jacy to oni są pobożni. Tymczasem nie robili nic, co było prawdziwą służbą dla Boga.

„Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.” Mat 23:2

W tej wypowiedzi akurat chodzi o to, że zajęli miejsce Mojżesza uczeni w piśmie, roszcząc sobie prawo do mówienia innym, co mają robić. Nic dziwnego, że nazywali sami siebie uczonymi w Piśmie. Dziś też możemy spotkać się z twierdzeniem, że tylko uczeni w Piśmie, czyli osoby po studiach teologicznych albo jak u świadków Jehowy (ciało kierownicze) mogą się wypowiadać na tematy biblijne. Działają na przekór temu, co głosił Syn Boży. Łamią zasady ustanowione przez Pomazańca, który w dalszych słowach powiedział:

„Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.” Mat 23:12

Postawa usługującego jest właściwą dla każdego, kto zechce coś osiągnąć w Królestwie Bożym. Nie może to być pokora na pokaz, ale szczera.

„Kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uszanuje go mój Ojciec.” Jana 12:26

,,38 ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. 39 Jest wolą Tego, który Mię posłał, abym ze wszystkiego, co Mi dał, niczego nie stracił, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 40 To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym». 41 Ale Judejczycy szemrali przeciwko Niemu, dlatego że powiedział: «Jam jest chleb, który z nieba zstąpił»,, Jasna 6: 38-41

Wszyscy naśladowcy Pomazańca powinni, brać sobie do serca radę, by nie być jak faryzeusze i uczeni Piśmie. Nie powinniśmy, więc mówić innym, co mają robić i jak postępować; co im wolno, a czego nie wolno im robić.

"Jedni drugich ciężary noście, a tak wypełnicie prawo Pomazańca. Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie. Niech każdy bada własne postępowanie, a wtedy powód do chluby znajdzie w sobie samym, a nie w porównaniu z drugim. Każdy bowiem poniesie własny ciężar." Galatów 6: 2-5

Stanisław sługa Pana Jeszu