Pokora biblijna, to przede wszystkim skromność, będąca przeciwieństwem próżności. Wolna od nierozumnych pretensji, człowiek skromny nie chełpi się własną mądrością. Jako przeciwstawienie pychy, pokora znajduje się na planie o wiele głębszym. Jest ona wyrazem postawy grzesznego stworzenia wobec Boga po Trzykroć Świętego. Człowiek pokorny przyznaje, że wszystko, otrzymał to od Boga ,,Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał”(1Kor4:7Bt) Pokora ma wielką wartość w oczach Boga. W Pismach Greckich „pokora" pochodzi od słów tapeinòo („ukorzyć; uniżyć”) i fren („umysł”). „Pokora” według polskiej definicji słownikowej oznacza „stan psychiczny polegający na odczuwaniu własnej małości, niższości; brak zarozumiałości, pychy; (...) potulność, uległość, uniżoność” Pokora należy do właściwości, które można rozwinąć. Przede wszystkim trzeba oczywiście mieć życzenie, żeby się nauczyć pokory. Skłonność w tym kierunku wzmaga się przez częste czytanie Biblii. Dowiadujemy się wtedy na przykład, że „Daje zaś tym większą łaskę: Dlatego mówi: Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje łaskę” - Jakuba 4:6 Przykład Iszraela, który doświadczał nędzy w chwilach zbiorowych klęsk czy wygnania. Wszystkie te upokorzenia pozwoliły mu dostrzec całkowitą niemoc człowieka i nędzę grzesznika, który się odłączył od Boga. Wówczas człowiek jest skłonny zwrócić się ku Bogu sercem skruszonym....