1. W Antiochii, w zgromadzeniu, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Symeon, zwany Niger, i Lucjusz Cyrenej- czyk, i Manaen, który się wychowywał razem z Herodem tetrarchą, i Saul.
2. A gdy oni pełnili służbę Pańską i pościli, Duch Święty powiedział: Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich powołałem.
3. Wtedy, po odprawieniu postów i modlitwy, nałożyli na nich ręce i wyprawili ich.
4. A oni, wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr,

5. a gdy przybyli do Salaminy, zwiastowali Słowo Boże w synagogach Judejczyków; mieli też z sobą i Jana jako pomocnika.
6. Przeszedłszy całą wyspę aż do Pafos, spotkali pewnego maga(mędrca), fałszywego proroka Judejczyka, imieniem Bar-Jeszu,
7. który należał do otoczenia prokonsula Sergiusza Paulo(Pawła), człowieka rozumnego. Ten, przywoławszy Barnabę i Saula, pragnął posłuchać Słowa Bożego.
8. Lecz wystąpił przeciwko nim Elymas mag, tak bowiem brzmi w tłumaczeniu jego imię, starając się odwrócić prokonsula od wiary.
9. A Saul, zwany też Pawłem, napełniony Duchem Świętym, utkwił w nim wzrok
10. i rzekł: O, pełny wszelkiego oszustwa i wszelkiej przewrotności, synu diabła, nieprzyjacielu wszelkiej sprawiedli- wości! Nie zaprzestaniesz ty wykrzywiać prostych dróg Pańskich?
11. Oto teraz ręka Pańska na tobie, i będziesz ślepy, i do pewnego czasu nie ujrzysz słońca. I natychmiast ogarnęły go mrok i ciemność, a chodząc wokoło, szukał, kto by go prowadził za rękę.
12. Wtedy prokonsul, ujrzawszy, co się stało, uwierzył, będąc pod wrażeniem nauki Pańskiej.
13. A Paweł i jego towarzysze, odpłynąwszy z Pafos, przybyli do Perge w Pamfilii; Jan zaś, odłączywszy się od nich, wrócił do Jeruszalem.
14. A oni z Perge powędrowali dalej i dotarli do Antiochii Pizydyjskiej. A w dzień szabatu weszli do synagogi i usiedli.
15. Po odczytaniu ustępów z prawa(zakonu) i proroków, zwrócili się do nich przełożeni synagogi, mówiąc: Mężowie bracia, jeżeli macie coś do powiedzenia ku zbudowaniu(zachęty, pociechy) ludu, mówcie.
16. Powstał więc Paweł, skinął ręką i rzekł: Mężowie iszraelscy i wy, którzy się Boga boicie, posłuchajcie!
17. Bóg tego ludu iszraelskiego wybrał sobie naszych ojców i na obczyźnie w ziemi egipskiej wywyższył lud, i wysokim(wzniosłym) ramieniem wywiódł go z niej,

18. i przez lat około czterdziestu cierpliwie znosił ich na pustyni;
19. i wytępił siedem narodów z ziemi kanaanejskiej, i dał im ziemię ich w dziedzictwo
20. na około czterysta pięćdziesiąt lat. A potem dał im sędziów, aż do proroka Samuela.
21. Potem zażądali króla i Bóg dał im Saula, syna Kisza, męża z pokolenia Beniamina, który panował czterdzieści lat;
22. a gdy go odrzucił, powołał im na króla Dawida i wystawił mu świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według serca mego, który wykona całkowicie wolę moją.
23. Z jego to potomstwa zgodnie z obietnicą wywiódł Bóg Iszraelowi Zbawiciela, Jeszu,
24. przed którego przyjściem Jan zwiastował zanurzenie upamiętania całemu ludowi Iszraela.
25. Gdy Jan był bliski końca swojej misji, powiedział: Nie jestem tym, za kogo mnie uważacie; ale oto idzie za mną Ten, którego sandałów nie jestem godzien rozwiązać u stóp Jego.
26. Mężowie bracia, synowie rodu Abrahamowego, i ci wśród nas, którzy się Boga boją, nam to została posłana wieść o tym zbawieniu.
27. Mieszkańcy Jeruszalem bowiem i ich przełożeni nie poznali Go i przez skazanie Go wypełnili słowa proroków, czytane w każdy szabat,
28. choć nie znaleźli nic, czym by zasługiwał na śmierć, zażądali od Piłata, aby Go stracił.
29. Kiedy zaś wykonali wszystko, co o nim napisano, zdjęli Go z drzewa i złożyli w grobie.
30. Lecz Bóg wzbudził go z martwych;
31. przez wiele dni ukazywał się On tym, którzy razem z nim przyszli z Galilei do Jeruszalem; oni to teraz są Jego świadkami wobec ludu.

32. I my zwiastujemy wam dobrą nowinę. Tę obietnicę, którą dał ojcom,
33. wypełnił teraz Bóg dzieciom ich przez wzbudzenie nam Jeszu, jak to napisano w psalmie drugim: Synem moim jesteś, Dzisiaj cię zrodziłem.
34. A że Go wzbudził z martwych, aby już nigdy nie uległ skażeniu, powiedział to tak: Dał wam święte rzeczy Dawida, godne zaufania(wiary).
35. Dlatego i na innym miejscu mówi: Nie dopuścisz, by święty twój oglądał skażenie.
36. Dawid bowiem [za] swego pokolenia służył woli Boga, zasnął i został przyłączony do swoich ojców, i doznał zniszczenia(skażenia);
37. lecz Ten, którego Bóg wzbudził, nie oglądał skażenia.
38. Niech wam zatem wiadome jest, mężowie bracia, że przez Tego zwiastowane jest wam wyzwolenie od grzechów
39. i że w nim każdy, kto wierzy, bywa usprawiedliwiony w tym wszystkim, w czym nie mogliście być usprawiedliwieni przez prawo(zakon) Mojżesza.
40. Uwazajcie więc, aby na was nie przyszło to, co powiedziano u proroków:
41. Patrzcie, szydercy, dziwcie się i przepadnijcie, bo ja za waszych dni dokonuję dzieła, w które nie uwierzycie, choćby wam ktoś [o nim] opowiedział.
42. A gdy opuszczali synagogę, prosili ich, aby w następny szabat opowiedzieli im znowu o tych sprawach.
43.  Kiedy zgromadzenie się rozeszło, wielu Judejczyków i pobożnych prozelitów poszło za Pawłem i Barnabą, którzy w rozmowie radzili im, aby trwali w łasce Boga.
44. A w następny szabat zebrało się prawie całe miasto, aby słuchać Słowa Bożego.
45. A gdy Judejczycy ujrzeli tłumy, ogarnęła ich zazdrość, i bluźniąc sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł.

46. Wtedy Paweł i Barnaba odpowiedzieli odważnie i rzekli: Wam to najpierw miało być opowiadane Słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie i uważacie się za niegodnych życia wiecznego, przeto zwracamy się do narodów(pogan).
47. Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem cię światłością dla narodów(pogan), abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi.
48. Narody(Poganie) słysząc to, radowali się i wielbili Słowo Pańskie, a wszyscy ci, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli.
49. I rozeszło się Słowo Pańskie po całym kraju.
50. Judejczycy zaś podburzyli pobożne i dostojne niewiasty oraz wybitne osobistości w mieście i wzniecili przeciw Pawłowi i Barnabie prześladowanie, i wypędzili ich ze swoich granic(okręgu).
51. A oni, otrząsnąwszy na nich proch z nóg swoich, poszli do Ikonium.
52. Uczniowie zaś byli pełni radości i Ducha Świętego.

dalej->