1. Na sześć dni przed Paschą poszedł Jeszu do Betanii, gdzie był Łazarz, który umarł, a którego Jeszu wzbudził z martwych.
2. Tam więc przygotowali mu wieczerzę, a Marta posługiwała, Łazarz zaś był jednym z tych, którzy z nim siedzieli przy stole;
3. a Maria wzięła funt czystej, bardzo drogiej maści nardowej, namaściła nogi Jeszu i otarła swoimi włosami, a dom napełnił się wonią maści.
4. A Juda Iskariot, jeden z uczniów Jego, syn Szymona, który miał Go wydać, rzekł:
5. Czemu nie sprzedano tej wonnej maści za trzysta denarów i nie rozdano ubogim?
6. A to powiedział nie dlatego, iż się troszczył o ubogich, lecz ponieważ był złodziejem, i mając sakiewkę, sprzeniewierzał to, co wkładano.
7. Wtedy rzekł Jeszu: Zostaw ją; chowała to na dzień mojego pogrzebu.
8. Albowiem ubogich zawsze u siebie mieć będziecie, lecz Mnie nie zawsze mieć będziecie.
9. A wielu z tłumu Judejczyków dowiedziało się, że tam jest, i przyszli nie tylko dla Jeszu, ale także, by zobaczyć Łazarza, którego wzbudził z martwych.

10. A arcykapłani naradzali się, aby i Łazarza zabić,
11. gdyż wielu Judejczyków z powodu Niego odeszło i uwierzyło w Jeszu.
12. Nazajutrz wielki tłum, który przybył na święto, usłyszawszy, że Jeszu idzie do Jeruszalem,
13. nabrała gałązek palmowych i wyszła na Jego spotkanie, i wołała: Hosanna! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim, król Iszraela!
14. A Jeszu znalazłszy osiołka, wsiadł na nie, jak napisano:
15. Nie bój się, córko syjońska! Oto król twój przychodzi, siedząc na źrębięciu oślicy.
16. Tego początkowo nie zrozumieli uczniowie Jego, lecz gdy Jeszu został uwielbiony, wtedy przypomnieli sobie, że to było o Nim napisane i że to uczynili dla Niego.
17. Świadczyła więc o nim tłum, która z Nim był, gdy Łazarza wywołał z grobu i wzbudził z martwych.
18. Dlatego tłum wyszedł na Jego spotkanie, ponieważ usłyszeli, że On dokonał tego cudu.
19. Wtedy mówili faryzeusze między sobą: Widzicie, że nic nie wskóracie, oto cały świat poszedł za Nim.
20. A byli niektórzy Grecy wśród tych, którzy pielgrzymowali do Jeruszalem, aby się modlić w święto.
21. Ci wtedy podeszli do Filipa, który był z Betsaidy w Galilei, z prośbą, mówiąc: Panie, chcemy Jeszu widzieć.
22. Poszedł Filip i powiedział Andrzejowi, Andrzej zaś i Filip powiedzieli Jeszu.
23. A Jeszu odpowiedział im, mówiąc: Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy.
24. Amen, amen, powiadam wam, jeśli ziarnko pszeniczne, które wpadło do ziemi, nie obumrze, pojedynczym ziarnem zostaje; lecz jeśli obumrze, przynosi plon obfity.

25. Kto miłuje swoje życie, utraci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie eonowe(wieczne).
26.  Jeśli ktoś mi służy, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś będzie mi służył, uszanuje(uczci, cenić) go mój Ojciec.
27. Teraz dusza moja jest zatrwożona, i cóż powiem? Ojcze, wybaw Mnie teraz od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę.
28. Ojcze, uwielbij(wsław) imię swoje! Odezwał się więc głos z nieba: I uwielbiłem, i jeszcze uwielbię.
29. Tłum więc, który stał i słyszał, mówił, że zagrzmiało, inni mówili: Poseł(Anioł) do Niego przemówił.
30. Jeszu, odpowiadając, rzekł: Ten głos rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was.
31. Teraz odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata zostanie wyrzucony(ekso-na zewnątrz, poza).
32. A gdy Ja będę wywyższony(podniesiony) ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę.
33. A to powiedział, by zaznaczyć, jaką śmiercią umrze.
34. Ale tłum Mu odpowiedział: Słyszeliśmy w prawie(zakonie), że Pomazaniec trwa na wieki; jakże więc możesz mówić, że Syn Człowieczy musi być wywyższony? Kimże jest ów Syn Człowieczy?
35. Na to rzekł im Jeszu: Jeszcze na małą chwilę światło jest wśród was. Chodźcie, póki światło macie, aby was ciemność nie ogarnęła; bo kto w ciemności chodzi, nie wie, dokąd idzie.
36. Wierzcie w światło, póki światło macie, abyście się stali synami światła. To Jeszu powiedział, i odszedłszy, ukrył się przed nimi.
37. A chociaż tyle cudów dokonał wobec nich, nie wierzyli w Niego,
38. aby się wypełniło słowo, które powiedział prorok Izajasz: Panie, któż uwierzył naszemu głoszeniu? I komu ramię Pańskie zostało objawione?

39. Dlatego nie mogli uwierzyć, że znowu rzekł Izajasz:
40. Zaślepił oczy ich i zatwardził serce ich, aby nie widzieli oczami swymi i nie rozumieli sercem swym, i żeby się nie nawrócili, i żebym ich nie uzdrowił.
41. To powiedział Izajasz, gdyż ujrzał chwałę Jego i mówił o Nim.
42.  Niemniej jednak wielu spośród przywódców uwierzyło w Niego, ale ze względu na faryzeuszów nie wyznawali (tego), aby nie zostali wyłączeni z synagogi;
43. umiłowali bowiem bardziej chwałę ludzką niż chwałę Bożą.
44. A Jeszu zawołał donośnym głosem: Kto wierzy we Mnie, nie we Mnie wierzy, ale w Tego, który Mnie posłał.
45. Kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał.
46. Ja jako światło przyszedłem na świat, aby nie pozostał w ciemności nikt, kto wierzy we Mnie.
47. A jeśliby kto słuchał słów moich, a nie przestrzegał ich, Ja go nie sądzę; nie przyszedłem bowiem sądzić świata, ale świat zbawić.
48. Kto mną gardzi i nie przyjmuje moich słów, ma kogoś, kto go sądzi: słowo, które ja mówiłem, ono go osądzi w dniu ostatecznym.;
49. gdyż Ja nie powiedziałem (nic) sam od siebie, ale Ojciec, który Mnie posłał, On mi dał polecenie, co mam powiedzieć i co głosić.
50. I wiem, że jego nakaz jest życiem wiecznym. Dlatego to, co ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec.

dalej->