1. I zaczął mówić do nich w przypowieściach: Pewien człowiek zasadził winnicę, ogrodził ją płotem, wkopał tłocznię, zbudował wieżę, potem ją wynajął wieśniakom i odjechał.
2. A we właściwym czasie posłał do wieśniaków sługę, aby pobrał od nich część plonów winnicy.
3. Lecz oni pojmali go, obili i odesłali z niczym.
4. I znów posłał do nich innego sługę, ale i tego zranili w głowę i zelżyli.
5. Posłał jeszcze innego; tego zabili i wielu innych, z których jednych obili, a drugich pozabijali.
6. Miał jeszcze jednego, syna umiłowanego; posłał go do nich na końcu, mówiąc: Uszanują syna mego.
7. Ale wieśniacy owi powiedzieli sobie: To jest dziedzic,chodźcie , zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze.
8. I pojmali go, zabili i wyrzucili go poza winnicę.
9. Co uczyni pan winnicy? Przybędzie i wytraci wieśniaków, a winnicę odda innym.
10. Czy nie czytaliście tego Pisma: Kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się kamieniem węgielnym.
11. Pan to sprawił i to jest cudowne w oczach naszych.
12. I usiłowali Go pojmać, ale bali się tłumu; wiedzieli bowiem, że przeciwko nim wypowiedział to przypowieść. Zostawili więc Go i odeszli.
13. I posłali do niego niektórych z faryzeuszów i Herodianów, aby Go pochwycić w mowie.
14. Przyszli więc i rzekli do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i na nikim ci nie zależy; nie oglądasz się bowiem na żadnego człowieka, ale po prawdzie na- uczasz drogi Bożej; czy wolno płacić podatek cesarzowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?
15. Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: Czemu Mnie wystawiacie na próbę? Przynieście Mi denara, chcę zobaczyć.
16. Więc mu przynieśli. A On rzekł do nich: Czyj to wizerunek i napis? A oni mu odpowiedzieli: Cesara.

17. Wtedy Jeszu powiedział im: Oddawajcie, co jest cesara, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu. I podziwiali Go,
18. i przyszli do Niego saduceusze, którzy mówią, że nie ma zmartwychwstania, i pytali Go, mówiąc:
19. Nauczycielu! Mojżesz napisał nam: Jeśliby czyjś brat umarł i pozostawił żonę, a nie pozostawił dziecka, wówczas brat jego winien pojąć ją za żonę i wzbudzić potomstwo bratu swemu.
20. Otóż, było siedmiu braci, pierwszy pojął żonę, a umierając nie pozostawił potomstwa.
21. Wtedy pojął ją drugi, ale i on umarł nie pozostawił potomstwa. Tak samo i trzeci.
22. I tak pojęło ją siedmiu braci, i nie pozostawili potomstwa. W końcu, po wszystkich, zmarła także i ta niewiasta.
23. Przy zmartwychwstaniu, gdy powstaną z umarłych, którego z nich żoną będzie? Bo tych siedmiu miało ją za żonę.
24. Odpowiedział im Jeszu: Czy nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pism ani mocy Bożej?
25. Albowiem gdy powstaną z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, lecz będą jako aniołowie w niebie.
26. A co do umarłych, że zostaną wskrzeszeni, czy nie czytaliście w księdze Mojżesza, jak to Bóg rzekł przy krzaku do niego: Jam jest Bóg Abrahama i Bóg Izaaka, i Bóg Jakowa?
27. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie.
28. I przystąpił jeden z uczonych w Piśmie, który słyszał, jak oni rozprawiali, a wiedząc, że dobrze im odpowiedział, zapytał Go: Które przykazanie jest pierwsze ze wszystkich?
29. Jeszu odpowiedział: Pierwsze przykazanie jest to: Słuchaj, Iszraelu! Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest.
30. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej.

31. A drugie jest to: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Innego przykazania, większego ponad te, nie masz.
32. I rzekł do Niego uczony w Piśmie: Dobrze, Nauczycielu! Prawdę powiedziałeś, że Bóg jest jeden i że nie masz innego oprócz Niego;
33. i że Jego miłować z całego serca i z całej myśli, i z całej siły, a bliźniego miłować jak siebie samego, to znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary.
34. A Jeszu, widząc, że on rozsądnie odpowiedział, rzekł mu: Niedaleki jesteś od Królestwa Bożego. I nikt nie śmiał Go już więcej pytać.
35. A Jeszu, nauczając w świątyni, odezwał się i rzekł: Jakże to uczeni w Piśmie mogą mówić, że Chrystus jest synem Dawida?
36. Sam Dawid bowiem powiedział przez Ducha Świętego: Rzekł Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy, aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy.
37. Sam Dawid nazywa go Panem, skądże więc jest synem jego? A wielkie mnóstwo tłumu chętnie Go słuchało.
38. I mówił w nauczaniu swoim: Wystrzegajcie się uczonych w Piśmie, którzy chętnie chodzą w długich szatach i lubią pozdrowienia na rynkach
39. i pierwsze krzesła w synagogach, i pierwsze miejsca na ucztach;
40. którzy pożerają domy wdów i dla pozoru długo się modlą; tych spotka szczególnie surowy wyrok.
41. A usiadłszy naprzeciwko skarbnicy, przypatrywał się, jak tłum wrzucał pieniądze do skarbnicy i jak wielu bogaczy dużo wrzucało.
42. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwie drobne monety, to jest tyle, co jeden grosz.
43. I przywołał uczniów swoich, rzekł im: Amen powiadam wam, ta uboga wdowa wrzuciła więcej do skarbnicy niż wszyscy, którzy wrzucali.
44. Bo wszyscy wrzucali ze swojej nadwyżki, ona zaś ze swojego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na życie.

dalej->

Wersja robocza