1. I wszedł do łodzi, przeprawił się na drugi brzeg i przybył do swego miasta.
2. I oto przynieśli mu sparaliżowanego, leżącego na łożu. A gdy Jeszu ujrzał wiarę ich, rzekł do sparaliżowanego: Ufaj, synu, odpuszczone są grzechy(błędy, winy) twoje.
3. A oto niektórzy z uczonych w Piśmie pomyśleli sobie: Ten bluźni.
4. A Jeszu, znając ich myśli, rzekł: Dlaczego myślicie źle w sercach swoich?
5. Cóż bowiem jest łatwiej, czy rzec: Odpuszczone są grzechy(winy, błędy) twoje, czy rzec: Wstań i chodź?
6. Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma władzę na ziemi odpuszczać grzechy(błędy, winy) - rzekł do sparaliżowanego: Wstań, weź łoże swoje i idź do domu swego!
7. Wstał więc i odszedł do swego domu.
8. A gdy to ujrzały tłumy, zdziwiły się i chwalili Boga, który dał ludziom taką władzę.
9. I odchodząc stamtąd, ujrzał Jeszu człowieka, siedzącego przy cle (miejsce poboru), imieniem Mateusz, i rzekł do niego: Pójdź za mną. A on wstał i poszedł za nim.
10. A gdy Jeszu siedział w domu za stołem, wielu celników i grzeszników przyszło, i przysiedli się do Jeszu i uczniów.
11. Co widząc faryzeusze, mówili do uczniów jego: Dlaczego Nauczyciel wasz jada z celnikami i grzesznikami?
12. A gdy Jeszu to usłyszał, rzekł: Nie silni potrzebują uzdrowiciela, ale ci, co się źle mają.
13. Idźcie i nauczcie się, co to znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary. Nie przyszedłem bowiem wzywać sprawiedliwych, lecz grzeszników.
14. Wtedy przyszli do niego uczniowie Jana i pytali: Dlaczego my i faryzeusze pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą?
15. I rzekł im Jeszu: Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec? Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą.
16. Nikt zaś nie naszywa na stary płaszcz łaty z płótna, które się jeszcze nie zbiegło w praniu, bo takie jego wypełnienie ściąga brzegi płaszcza i rozdarcie staje się gorsze.
17. I nie wlewają wina młodego do starych bukłaków, bo inaczej bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki niszczeją. Ale młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a wtedy zachowuje się jedno i drugie.
18. Gdy to do nich mówił, oto pewien przełożony synagogi przyszedł, złożył mu pokłon i rzekł: Córka moja dopiero co skonała, lecz pójdź, połóż na nią swą rękę, a ożyje.
19. I wstał Jeszu, i poszedł za nim wraz z uczniami swymi.
20. A oto niewiasta, która od dwunastu lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się kraju szaty Jego.
21. Mówiła bowiem do siebie: Bylebym się tylko dotknęła szaty Jego, będę uzdrowiona.
22. A Jeszu, obróciwszy się i ujrzawszy ją, rzekł: Ufaj, córko, wiara twoja uzdrowiła cię. I od tej chwili niewiasta była uzdrowiona.
23. A gdy przyszedł Jeszu do domu przełożonego i ujrzał flecistów oraz zgiełkliwy tłum(czyniący zamęt),
24. rzekł: Odejdźcie, bo nie umarła dziewczynka, lecz śpi. I naśmiewali się z Niego
25. A gdy wyproszono(wygnano) tłum, wszedł i ujął ją za rękę, i wstała dziewczynka.
26. I rozeszła się wieść o tym po całej tamtej okolicy.
27. A gdy Jeszu odchodził stamtąd, szli za nim dwaj ślepi, wołając i mówiąc: Zmiłuj się nad nami, Synu Dawida!
28. A gdy wszedł do domu, przyszli do niego ci ślepi. I rzekł im Jeszu: Czy wierzycie, że mogę to uczynić? Rzekli mu: Tak jest, Panie!
29. Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niechaj się wam stanie.
30. I otworzyły się ich oczy; a Jeszu przykazał im surowo, mówiąc: Uważajcie, aby nikt się o tym nie dowiedział!
31. A oni wyszedłszy, rozsławili imię Jego po całej okolicy.
32. A gdy oni wychodzili, przyprowadzono do Niego niemowę, opętanego przez demona.
33. A gdy demon został wypędzony, niemy przemówił. I zdumiał się tłum, i mówił: Nigdy coś podobnego nie pokazało się w Iszraelu.
34. Faryzeusze zaś mówili: przywódcę* demonów wypędza demony.
35. I obchodził Jeszu wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach i zwiastował dobrą nowinę(ewangelię) o Królestwie, i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelką słabość(niemoc).
36. A widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza.
37. Wtedy rzekł uczniom swoim: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.
38. Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje.

Dalej ->

*archonti- przywódcę, przełożony, pierwszy