1. A gdy oni mówili do ludu, przystąpili do nich kapłani i dowódca straży świątynnej oraz saduceusze,
2. oburzeni, iż nauczają lud i zwiastują zmartwychwstanie w Jeszu;
3. ujęli ich więc i wtrącili do więzienia aż do następnego dnia; był już bowiem wieczór.
4. Wielu zaś z tych, którzy słyszeli tę mowę, uwierzyło, a liczba mężów wzrosła do około pięciu tysięcy.
5. A następnego dnia zebrali się w Jeruszalem ich przełożeni i starsi, i uczeni w Piśmie
6. oraz Annasz, arcykapłan, i Kaifasz, i Jan, i Aleksander, i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.
7. I postawiwszy ich pośrodku, pytali się: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?
8. Wtedy Piotr, pełen Ducha Świętego, rzekł do nich: Przełożeni ludu i starsi!

9. Jeżeli my dziś jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa wyświadczonego człowiekowi słabemu(bez siły, choremu), dzięki czemu został on uzdrowiony,
10. to niech wam wszystkim i całemu ludowi iszraelskiemu wiadome będzie, że stało się to w imieniu Jeszu Chrystusa Nazarejczyka, którego wy ukrzyżowaliście, którego Bóg wzbudził z martwych; dzięki niemu ten oto stoi zdrów przed wami.
11. On to jest owym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym(głowicą węgła).
12.  I nie ma w nikim innym zbawienia, ani też nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym musimy być zbawieni.
13. A widząc odwagę Piotra i Jana i wiedząc, że to ludzie nieuczeni i prości, dziwili się; poznali ich też, że byli z Jeszu;
14. patrząc zaś na człowieka uzdrowionego, który stał z nimi, nie wiedzieli co odpowiedzieć.
15. Kazali im więc opuścić Radę Najwyższą(Sanhedryn) i naradzali się między sobą,
16. mówiąc: Cóż poczniemy z tymi ludźmi? Wiadomo przecież wszystkim mieszkańcom Jeruszalem, że dokonali oczywistego cudu, i nie możemy temu zaprzeczyć;
17. lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zagroźmy im, aby w tym imieniu więcej do nikogo z ludzi nie mówili.
18. I przywoławszy ich, nakazali im, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imieniu Jeszu.
19. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać bardziej was czy Boga — osądźcie;
20. my bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.
21. A oni zagrozili im ponownie i zwolnili ich, nie znajdując nic, za co by ich ukarać, a to ze względu na lud; wszyscy bowiem wysławiali Boga za to, co się stało;

22. bo człowiek, na którym dokonał się ten cud uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.
23. A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co do nich mówili arcykapłani i starsi.
24. Ci zaś, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, któryś stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest,
25. który przez usta swego sługi Dawida powiedziałeś: Dlaczego burzą się narody(poganie), a ludzie knują próżne rzeczy?
26. Powstali królowie ziemi i przełożeni zeszli się razem przeciw Panu i przeciw Pomazańcowi Jego.
27. Zgromadzili się bowiem istotnie w tym mieście przeciwko świętemu Synowi Twemu, Jeszu, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z narodami(poganami) i plemionami iszraelskimi,
28. aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.
29. A teraz, Panie, spójrz na pogróżki ich i pozwól sługom Twoim, aby głosili z całą odwagą Słowo Twoje,
30. gdy Ty wyciągasz rękę, aby uzdrawiać i aby się działy znaki i cuda przez imię świętego Syna Twego, Jeszu.
31. A gdy skończyli modlitwę, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i napełnieni zostali wszyscy Tchnieniem Świętym, i głosili z odwagą Słowo Boże.
32. A u tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.
33. Apostołowie zaś składali z wielką mocą świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jeszu, a wielka łaska spoczywała na nich
34. Nikt też między nimi nie cierpiał niedostatku, ci bowiem, ilu ich było właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je, przynosili pieniądze uzyskanie ze sprzedaży,

35. i kładli u stóp apostołów; i wydzielano każdemu, ile komu było potrzeba.
36. I tak, Josef, nazwany przez apostołów Barnabą, co się wykłada Syn Pocieszenia, lewita, rodem z Cypru,
37. sprzedał rolę, którą posiadał, przyniósł pieniądze i złożył u stóp apostołów.

dalej->

Wersja robocza