„Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym - syn człowieczy, że się nim zajmujesz?” - Psalm 8: 4 Jaką ważną istotą jest człowiek, ze Stwórca wszechrzeczy był tak dalece zainteresowany jego dobrem, iż tak obficie poczynił przygotowania do pojednania jego nawet przez ofiarę swojego Syna? „A kim jest człowiek, abyś go cenił i zwracał ku niemu swe serce?” - Joba 7: 17 „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jedynego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” - Jana 3: 16 Słowo Boże nie bawi się w przypuszczenia, ale właściwie, jako głos Boskiego objawienia, wypowiada się z powagą i stanowczością objaśniając początek, teraźniejszość i przyszłość człowieka. Pogląd biblijny jest jedynie słusznym poglądem i dlatego jest prawdziwie naukowym w tym przedmiocie. Ale Słowo Boże nie pochlebia dumie człowieka; nie czyni z człowieka istoty, której swój rozwój sama sobie zawdzięcza, ani też nie przypisuje tego rozwoju bożkowi natury, która nie jest Bogiem. „Z kimże byście mogli Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównał?» - mówi Święty. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te [gwiazdy]? - Ten, który w...